Het is alweer even geleden dat mijn jongste zoontje naar de basisschool ging. Daar stond hij dan, rugzakje op en klaar om naar school te gaan. Vrolijk en ook een beetje gespannen liep hij met mij de grote groep met kleuters in. Niets aan de hand, tot het moment kwam dat ik afscheid moest nemen. Als een klein aapje klemde hij zich vast aan mijn been en begon hartverscheurend te huilen. Daar sta je dan als moeder met een kleuter aan je been en een brok in de keel. Hij moet gewoon even wennen. Dus peuterde juf hem los van mijn been en vertrok ik na een kort liefdevol afscheid. Na een paar keer gaat het vast beter, dacht ik positief.
Het duurde een week… een maand en nog veel langer. Elke ochtend een huilend jongetje aan mijn been geklemd. Wanhopig verzonnen we van alles om het afscheid beter te laten verlopen, er veranderde niets.
Op een middag aan tafel met wat lekkers, vertelde ik hem dat we het allemaal een beetje verdrietig vonden dat hij zo moest huilen als ik weg ging. Ik vroeg hem of hij zelf een idee had hoe we het konden oplossen en hoe ik hem erbij kon helpen.
Hij dacht even na en zei tevreden met zijn eigen plan. Als je weggaat moet je gewoon “POEPIESCHEET” zeggen”. Ik was totaal verrast over zijn antwoord maar beloofde het te proberen.
De volgende ochtend in de klas, nam ik afscheid en zei; “poepiescheet”. Er kwam een glimlach op zijn gezicht en ik kon rustig de klas uit lopen. Hoe kon dit nu, na alles wat we geprobeerd hadden?
Tot ik opeens bedacht dat wanneer je moet glimlachen, je niet tegelijk kunt denken aan iets naars (dit is fysiek onmogelijk). Het probleem was niet dat hij niet naar school wil, maar dat hij het lastig vond om los te komen van zijn warme, zachte moeder (zoals hij dat nu zelf kan zeggen). De glimlach maakte dat hij deze stap nu wel kon zetten. En hij was super trots dat hij het helemaal zelf had bedacht.
Het werkte goed (en natuurlijk ook wel eens een keertje niet) en na een tijdje was het niet meer nodig. Nu nog soms, heeft hij even iets nodig om de overgang te maken, in een nieuw jaar of op een spannend moment. Een warme zachte hoodie biedt nu vaak de uitkomst (ook zelf bedacht).
Vaak zijn we als volwassenen zo druk met het bedenken van oplossingen voor de problemen van onze kinderen, dat we ze er zelf helemaal niet naar vragen. We praten over kinderen in plaats van met kinderen. Denken dat ze nog te klein zijn om het zelf te bedenken, willen ze niet belasten of vergeten het gewoon te vragen. Door kinderen te betrekken bij het zoeken naar een oplossing voor hun eigen probleem, kom je vaak samen tot verrassend goede ideeën. En hoe goed is het voor je motivatie en zelfvertrouwen, als je het zelf hebt bedacht!
Foto van Daiga Ellaby @ Unsplash
Ik heb nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan
